دوست عزیزم کمش، در نوشتاری بلند با عنوان زلزله در تهران؛ غارنشینی در خوانسار! به نکته ای اساسی و نگران کننده در خصوص بحرانی با نام زلزله اشاره کرده و پس از گوشزد کردن این خطر بزرگ به این نتیجه رسیده که اگر زلزله ای خدای ناکرده در تهران اتفاق بیفتد به لحاظ خیل عظیم جمعیت مهاجر خوانساری ساکن در پایتخت، باید منتظر زلزله دیگری در خوانسار یعنی بازگشت و حضور حدود 200 هزار نفر از آنان در خوانسار بود. نویسنده نگران کمبود امکاناتی است که شاید در حال حاضر پاسخگوی نیاز فعلی ساکنان خوانسار است، اما در صورت اتفاق چنان حادثه ای و حضور این جمعیت در این شهر، هم مهمانان و هم میزبانان را با بحرانی جدید مواجه می کند.

گرچه ارائه آمار و ارقام تعداد خوانساریهای مقیم مرکز و خانواده هایشان و تخمین تعداد افرادی که ممکن است بعد از زلزله رهسپار خوانسار شوند، چندان معتبر به نظر نمی رسد و مورد انتقاد برخی از خوانندگان نیز بوده و هست اما به هرحال با فرض واقعیت این موضوع تامل در این نوشته بدون شک لازم و یافتن راهکارهای رفع مشکلات مورد اشاره ضروری به نظر می رسد.

اصولاً در سراسر کشور به ویژه در سالهای اخیر مباحثی چون مدیریت بحران و پدافند غیر عامل نیز در راستای توجه به همین نگرانی ها مطرح و با بهره گیری از علوم و تجارب داخلی و خارجی، گهگاهی مورد توجه مدیران و مسوولان قرار گرفته و می گیرد و حتی با برگزاری همایش ها و یا اجرای مانورها و یا برپایی اردوهایی، آموزش های تئوری و عملی (که حتی گاهی مانند مانورهای زلزله مدارس حالت نمایشی آن بیشتر به چشم می خورد تا آموزشی) مرور می شود تا خدای ناکرده در زمان بحران بتوان آسیب ها را به حداقل رساند.

اجازه بدهید زیادی حاشیه نروم و ضمن تایید ضرورت توجه به مواردی که دوست خوبم کمش برای مدیریت بهتر بحران احتمالی در خوانسار بدان اشاره نموده، اطلاعات ارائه شده در چند بخش را اصلاح و به برخی از اقدامات انجام شده در این خصوص در سالهای گذشته اشاره کنم:

نوشته شده توسط خسرو دهاقین در شنبه پنجم مرداد ۱۳۹۲ |